மௌனத்தின் வாக்குமூலம் (சிறுகதை)

மார்கழி பனிக்காலமது. மணி விடியற்காலை நான்குக்கு மேலிருக்கலாம். ஊரெங்கும் மயான அமைதி. காஷ்மீரை போல சென்னையும் வெடவெடக்கிறது. தெருவில் எந்த சப்தமும் இல்லை. இரவு நேரத்தில் சப்தமிட்டுக் கொண்டே இருக்கும் நாய்கள் கூட குளிருக்கு இதமான இடம் தேடி ஒளிந்துகொண்டன போல. அருகில் வீடுகள் இருப்பதற்கான சாட்சிகளே இல்லாதது போலவும், இது நகரம் என்பதற்கான சான்றுகளே இல்லாதது போலவும் மௌனம் நீள்கிறது. குளிருக்கு இதமாக மனைவியையும், அதற்கு மேல் கம்பளி போர்வையையும் கட்டிக் கொண்டு உறங்குகிறான் கணேஷ். தூக்கத்தில் எதையோ தொடர்ந்து உச்சரித்துக் கொண்டே இருக்கிறான். தூக்கத்தின் உளறல்கள் தெளிவாக இல்லை. இருந்தாலும் அவன் ஒரு பெண் பெயரை தொடர்ந்து சொல்வதை கேட்ட பிரியாவுக்கு தூக்கம் விலகுகிறது. அரைத்தூக்கத்திலே கணேஷ் என்ன சொல்கிறான் என்பதை அறியும் ஆவலில் தன் செவிகளை கூர்மைபடுத்திக் கேட்கிறாள். எதுவும் விளங்கவில்லை. வி..........னோ என்ற எழுத்துக்கள் மட்டும் ஒவ்வொரு எழுத்துக்கும் நீண்ட இடைவெளியை எடுத்துக் கொள்கின்றன. கணேஷ் சொல்வதில் இந்த இரண்டு எழுத்துக்கள் மட்டும் நன்றாக விளங்குகிறது. இந்த இரண்டு எழுத்துக்களையும் சேர்த்தால் ஒரு பெண் பெயரை அது தாங்கி நிற்கிறது என்பதுவே ப்ரியாவின் தூக்கத்தை கலைத்துவிட்டது. அடுத்தடுத்த நாட்களில் கூட அதே உளறல் தொடர்ந்தது. இப்போதெல்லாம் இது தினமும் கேட்கும் சங்கதியாகிவிட்டது.  தூக்கத்தில் மட்டும் தான் இப்படி உளறுகிறான். நிஜத்தில் அவனின் அன்பும், அரவணைப்பும் அவளை எப்போதுமே சோர்வடைய செய்ததில்லை. இருந்தாலும் எதோ ஒரு பெண்ணின் பெயரை அவன் தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருப்பதில் இருக்கும் மர்மத்தை தெரிந்து கொள்வது என்பதை தீர்மானம் செய்து கொள்கிறாள். கண்களை துடைத்துக் கொண்டு கணேஷின் முகத்தை அவள் பார்க்கிறாள். அந்த முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. அவன் நன்றாக உறங்கி கொண்டிருக்கிறான். நிச்சயமாக அது கனவுதான். இருவரையும் இணைத்திருக்கும் அந்த போர்வையில் இருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு, படுக்கையை விட்டு மெல்ல எழுந்து வெளியே வருகிறாள். ஜன்னல் கதவுகளை திறந்து யாருமற்ற அந்த தெருவை பார்க்கிறாள். மெல்ல நடந்து படுக்கையறையை விட்டு வெளியேறி பால்கனி பக்கம் வந்து நின்றுகொண்டு மீண்டும் அந்த தெருவை பார்க்கிறாள்.

அதிகாலை வானம் எனக்கென்ன என்பது போல வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது. விண்மீன்கள் கூட சொற்பமாக தான் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாக தெரிகிறது. மிக கடுமையான குளிர்காற்று வீசுகிறது. வீசும் குளிர்காற்றை அவள் பொருட்படுத்தியதாக தெரியவில்லை. குளிர் அவளை வாட்டவில்லை என்பதை அவளின் அலட்சியாமான தோற்றத்திலே தெரிந்து கொள்ளமுடிகிறது. குளிரை விட, கணேஷின் உளறல்களிலே அவளின் ஒட்டுமொத்த கவனமும் புதைந்திருக்கிறது. தன்மீது அவன் செலுத்தும் அன்பில் என்றைக்குமே அவள் குறை கண்டதில்லை. போதும் போதும் என்கிற அளவுக்கு அவன் முத்தங்களை வாரி இரைப்பான். அவன் கொடுக்கும் முத்தங்கள் எப்போதும் இவளுக்கு திகட்டியதே இல்லை. நீண்ட நேரமாக அப்படியே சிலைபோல நின்று கொண்டிருக்கிறாள்.

தூக்கம் கலைந்து கண்விழித்து பார்த்த கணேஷுக்கு, அருகில் ப்ரியா இல்லாதது பெரிய ஏமாற்றம். எப்போதும் இருவரும் ஒன்றாக எழுவது தான் வழக்கம். முதலில் யார் எழுந்தாலும், மற்றவரையும் எழுப்பிக் கொண்டுதான் படுக்கையை விட்டு வெளியேற வேண்டும் என்பது இருவருக்கும் ஏற்பட்ட காதல் உடன்படிக்கை. ஒரு துளி காபியை போல, ஒரு துளி முத்தம் தான் இவ்வளவு நாட்களாக அவர்களின் அன்றைய நாளை துவக்கி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. இன்று கிடைக்காமல் போனதில் கணேஷிற்கு ஏமாற்றம். ஒருவேளை காபி போட கிச்சனுக்கு போயிருக்கலாம் என்று நினைத்த கணேஷுக்கு, அங்கும் இல்லாதது அடுத்த ஏமாற்றம். ஏமாற்றத்தை லட்சியம் செய்யாமல், அடுப்பை பற்றவைத்து அவனே காபி போட்டுக் கொண்டு கிச்சனை விட்டு வெளியேறி, தன் காதல் மனைவியை தேடுகிறான். அவள் பால்கனியில் நின்றுகொண்டிருப்பதை பார்த்து, இன்ப அதிர்ச்சியை கொடுக்கலாம் என்றெண்ணி, பூனை நடையாய், மெல்ல மெல்ல நடந்து அவளருகில் செல்கிறான். அருகில் சென்று கையில் இருந்த காபி கோப்பையை, அவள் கைமேல் வைக்கவும், சூடு கொடுத்த அதிர்ச்சியில் விசும்பி கொண்டு அவள்  திரும்பையில், இவன் கையில் இருந்த காபி கோப்பைகள் தடுமாறி கீழே விழுகின்றன. கீழே விழுந்த வேகத்தில் உடைந்த சில்லுகளின் மீது அவள்  கால்வைக்கப் போவதை அறிந்த கணேஷ், அப்படியே தன் கைகளால் அலேக்காக தூக்கி கொண்டு மெல்ல நகர்கிறான். அருகில் இருந்த ஊஞ்சலில் அமர செல்வதற்கு முன்பாக ப்ரியாவின் முகத்தோடு, முகம் புதைத்து முத்த மழை பொய்கிறான். கணேஷின் தூக்க உளறல்களால் கலங்கி போயிருந்த ப்ரியாவுக்கு, அந்த அணைப்பும், அதுகொடுத்த கதகதப்பும், பாதுகாப்பாய் உணரசெய்தது. அந்த அணைப்பும், முத்தமும் அவளுக்கு அவசியமாய் இருந்தது. அதை அவளும் மிகவும் விரும்பி ஏற்றுக்கொண்டாள். காதலுடன், சேர்ந்துகொண்ட ஊடலால் இருவருமே மீண்டும் காதலர்களாகி போனார்கள்.

ப்ரியாவும், கணேஷும் காதலித்து திருமணம் செய்துகொண்ட புதிய தம்பதிகள். அவர்களுக்குள் ஏற்படும் எந்த சண்டையும், ஒரு பொழுதை கூட கடந்ததே இல்லை. ஒருவரை ஒருவர், விரும்புகிறார்கள் என்பது உண்மை. ஆனால் முழுமையாக புரிந்து கொண்டார்களா? என்பதெல்லாம் இருவருக்குமே தெரியாத ரகசியம். அந்த ரகசியத்தை அவர்கள் தோண்டிப் பார்க்க நினைத்ததே இல்லை. அது அவசியமும் இல்லை என்று நினைக்கிறார்கள். இருவருக்கும் சண்டைகள் அவ்வப்போது ஏற்படுவது வழக்கம். அதை கடக்கும் பக்குவம் அவர்களுக்கு தெரியும். “கணேஷ் ! நீ செய்வதில் எனக்கு பிடிக்காதவை இருக்கின்றன. நான் செய்வதில் உனக்கும் பிடிக்காதவை இருக்கின்றன. ஆனால் எதிர் எதிர் துருவங்கள் தான் ஒட்டிக்கொள்ளும் என்று ப்ரியா எப்போதும் சொல்வாள். உன்னோடு இருக்கும் போதுதான் நான் பாதுகாப்பாய் உணர்கிறேன் என்றும் முத்தமிடுவாள். கணேஷிற்கு, ப்ரியாவின் உதடுகளை சுவைப்பது என்றால் அவ்வளவு ப்ரியம். நல்ல சுவைமிக்க ஆரஞ்சு பழத்தை சுவைப்பது போலிருக்கிறது என்பான். சில நேரங்களில் கொடுக்காமல் ஏமாற்றுவாள். நீண்ட நேர கெஞ்சலுக்கு பிறகு பாவம் என்றெண்ணி சம்மதம் சொல்லி அருகில் வந்தால், உதட்டை கடித்துவிடுவான். ஒருமுறை அப்படித்தான் கடித்துவிட்டான். வலிகளை தாங்கி கொண்ட ப்ரியா, முதல்முறையாக “உன்னோடு நானிருக்கும் போதெல்லாம் என் இதழ்களை பூச்சி ஒன்று கடித்துவிடுகிறது” என்று ஹைக்கூ சொன்னாள். அதன் பிறகு ப்ரியாவை முத்தமிடும் போதெல்லாம் அவனும் சொல்வான்... "இப்போது ஒரு பூச்சி உன்னைக் கடிக்கப்போகிறது" என்று...  

மார்கழி பனிகளை விரட்டிக் கொண்டு வந்த காலைசூரியனின் மஞ்சள் வெய்யிலின் இளஞ்சூடு இருவருக்குள்ளும் பரவிய பிறகே காதலின் ஊடல் கலைந்து கண் விழித்தார்கள். அதுவரை அவர்கள் இந்த உலகிலே இல்லை. பூமிக்கு வந்த புதிய மனிதர்களை போல ஒருவரை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர். இவர்களின் இந்த ஊடல் நிலையை நீண்டநேரமாக பார்த்திருந்த எதிர்வீட்டு மல்லிகா ஆண்டி, காலையிலே காதலா? இரவின் நீளம் போதவில்லையா? என்று நக்கல் அடித்தாள். வெட்கம் பீரிட்டு முகம் சிவந்து  உள்ளே எழுந்து ஓடியவளை, கணேஷும் துரத்திக் கொண்டு ஓடினான். நேராக கிச்சனுக்கு ஓடிய ப்ரியா, இருவருக்கும் காபி போட்டுக் கொண்டு, சோபாவில் அமர்ந்திருந்த கணேஷ் அருகில் வருகிறாள். கணேஷிற்கு காபி கொடுத்த ப்ரியாவை, கணேஷின் உளறல்கள் மீண்டும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டன. கேட்கலாமா? வேண்டாமா? என்று தன் மனதிற்குள்ளே பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருந்தாள். தொண்டை வரை உருண்டோடி வரும் வார்த்தைகளை கஷ்டப்பட்டு தடைசெயகிறாள். முதல்முறையாக கணேஷோடு பேசுவதற்கு வார்த்தைகளை தேடுகிறாள். இந்த தடுமாற்றத்தை அவள் விரும்பவே இல்லை. கேட்டுவிடுவது தான், தனக்கும், இந்த உறவுக்கும் நல்லதாக இருக்கும் என்பதால் கேட்டுவிடுவது என்பதை உறுதி செய்துகொண்டாள். இதமான காபியின் முதல் சொட்டை கணேஷ் உறுஞ்சும் போது, ப்ரியா கேட்டே விட்டாள்….

“கணேஷ் ! யார் அந்த வி .... னோ?”

அவள் மிக சாதரணமாக தான் கேட்டாள். ஆனால் பலமாக தாக்குண்டது போல நிலைகுலைந்து போனான் கணேஷ். பனிக்காலத்தில் கூட உடலெல்லாம் வியர்ப்பது போன்ற உணர்வு. சகஜமாக இருப்பது போல, முயற்சித்து தோற்றுப் போனான். தொண்டைக்குள் சிக்கிய மீன்போல, உறுஞ்சி இழுக்கப்பட்ட காபி சிக்கி கொண்டிருக்கிறது. பிரகாசமான அவனின் முகம், இருளடைந்து போதை அவளும் ரசிக்கவே இல்லை... தட்டுத் தடுமாறி கேட்கிறான்       

எ.... எ..எ..எ..எந்த வினோ? பிரியா...

நீ கனவில் வினோ என்று மிக அழுத்தமாக உச்சரித்தாய்... அந்த பெயருக்கு நீ கொடுத்த அழுத்தம் கனவை மீறியது. அதுதான் உனக்கு முன்பாக என்னை எழுந்திருக்க செய்தது. என்கிறாள் ப்ரியா மிக நிதானமாக....

தெரியல... எதோ கனவாக இருக்கலாம்... என்று சொல்லி மீதி காபியை வைத்துவிட்டு பாத்ரூம்க்குள் சென்று மறைந்து கொண்டான்.

கணேஷின் இந்த செயலை அவள் ரசிக்கவில்லை.. அவள் கொடுக்கும் காபியின் கடைசி துளியையும் கூட, முதல் துளியை சுவைப்பது போல ரசித்து குடிப்பவன். இன்று மீதம் வைத்து செல்கிறான். தினமும் கணேஷை குளிக்க செய்ய ப்ரியா பலமுறை வற்புறுத்த வேண்டி இருக்கும். இன்று தானாக குளிக்கவேண்டு செல்கிறான். இதுவெல்லாம் சேர்ந்து அவளை உருக்குலைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. முட்டிக் கொண்டு வரும் அழுகையை கட்டுப்படுத்தி அமைதியாக நினைக்கிறாள். மீண்டும் மீண்டும் தொற்றுக் கொண்டே இருக்கிறாள். அவன் மௌனத்தில் புதைந்திருக்கும் வினோ என்னைவிட அவ்வளவு முக்கியமானவளா? என்ற கேள்வியை திரும்ப திரும்ப அவள் மனம் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. அவன் மௌனத்தை அவனாகவே உடைக்கட்டும்... இனி நாமாக எதையும் கேட்பதில்லை... என்று முடிவு செய்து கொண்டு மீண்டும் சென்று படுக்கையில் சரிந்து கொண்டாள்...       

பாத்ரூம்க்குள் சென்ற கணேஷ், ஷவரை திறந்துவிட்டு, கீழே அமர்ந்துவிட்டான். சீரான வேகத்தில் குளிர்ந்த நீரும், வென்னீரும் அவனை நனைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. குளிர்ந்த நீர், அவன் மனதின் அனலை அடக்கவும் இல்லை. வெந்நீர், அவனின் குளிரின் நடுக்கத்தை போக்கவும் இல்லை. அவனுள் அனல்காற்றாகவும், குளிர்காற்றாகவும், மௌனத்தின் ரகசியகமாகவும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது யார்? வினோ... வினோவே தான்...

யார் சொன்னது மௌனம் மென்மையானதென்று. இந்த மௌனத்தின் முதல் எழுத்து கனமான கரும்பாறையை போலல்லவா இறுகி கிடக்கிறது... அந்த முதல் எழுத்தை பெயர்ப்பதற்குள் மொத்த ஜீவனும் தீர்ந்து போவதாய் இருக்கிறது. தன் மேல் விழும் ஒவ்வொரு துளி நீரும் தன்னையும், தன் மௌனத்தையும் கரைத்துக் கொண்டிருப்பதாக உணர்கிறான். அது உண்மையும் தான்... வெந்நீர் இளஞ்சூட்டின் கதகதப்பில், ஜில்லென்ற குளிர்நீரின் விரைப்பில் மௌனம் கரைந்து கொண்டிருக்கிறது... மௌன அலைகளோடு ஊடுருவி பயணத்தை துவங்கி, மௌனத்தோடு உரையாடுகிறார் கணேஷ்...  

வினோ கனவல்லவே... அவளுக்கும் தனக்குமான உறவு கனவல்லவே... அந்த நட்பு அவ்வளவு பரிசுத்தமானது. தூக்கத்தில் வினோவின் பெயரை சொன்னது வேண்டுமானால் தெரியாமல் இருக்கலாம். ஆனால் வினோ யாரென்றே  தெரியாதென்பது பொய். சுத்தப் பொய். நான் ஏன் பொய் சொன்னேன்? ப்ரியாவிடம் மறைக்கும் அளவுக்கு வினோ ரகசியமானவளா? என்னவென்று சொல்லி அறிமுகம் செய்வது? தோழியென்றா? ஆனால் வினோவுக்கும் எனக்கும் இப்போது எந்த தொடர்பும் இல்லையே... அந்த உறவு அறுந்து போனதல்லவா... அறுக்கப்பட்டதல்லவா... வினோவும் நானும் எந்த குற்றமும் செய்துவிடவில்லையே...

வினோ என் மீது அன்பு கொண்டிருக்கிறாள்... என் மீது தீராத நம்பிக்கை  வைத்திருக்கிறாள்... என் உணர்வுகளை முழுமையாக நேசிக்கிறாள் ... என்னோடு நாள் முழுவதும் நட்பு பாராட்ட விரும்புகிறாள்... எனக்கும் அவள் மீது அன்பிருக்கிறது, நம்பிக்கை இருக்கிறது... அவளின் உணர்வுகளை நேசிக்கிறேன்... மணிக்கணக்கில் அவளோடு உரையாட நினைக்கிறேன், நட்போடு நடைபழக விரும்புகிறேன்... அவ்வளவுதானே. இல்லை இல்லை வினோ வேறென்றும் சொன்னாளே... நான் காதலிக்க தகுந்தவன் என்று சொன்னாள். ஒரு இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து நான் பிறந்திருக்கலாம் அல்லது ஒரு ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னாள் நாம் சந்தித்திருக்கலாம் என்று தன் விருப்பத்தை சொன்னாள். ஆனால் எந்த நிபந்தனையும் இன்றி அந்த இடத்திலே அந்த சிந்தனையை நாங்கள் அறுத்துக் எறிந்தோமே...

முதல்முறையாக வினோவை நான் எங்கு பார்த்தேன். அது ஒரு வசந்தகாலம். ஞாயிற்றுகிழமை நாளொன்றில் சிறுவர் பூங்காவின், புங்க மரத்தடியில் நான் நின்றுகொண்டிருந்தேன்.  அந்த புங்க மரம் பூக்களை பொழிந்து என்மீது அன்புகாட்டிக் கொண்டே இருந்தது. பூங்காவில் மகிழ்ச்சி ததும்பி கொண்டிருந்தது. அந்த பூங்காவின் மூளை முடுக்கெல்லாம் புன்னகை பூக்களை சிறுவர்கள் தூவி இருந்தார்கள். கவலையோடு வந்தமர்ந்தவர்கள் கூட, சில நொடிகளில் தங்களின் கவலைகளை மறந்து, கலகலப்பாக அமர்ந்திருந்தார்கள்.  அந்த பூங்கா குழந்தைகளின் உலகம். அவர்களே அதை ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். பிள்ளைகளின் சிரிப்பில் அம்மாக்கள் லயித்திருந்தார்கள். தன் இரண்டு வயது குழந்தையோடு அந்த பூங்காவிற்கு வந்தவள் தான் வினோ. நண்பர் நடத்தும் யோகா நிலையத்தின் துண்டறிக்கைகளை அங்கு வருபவர்களுக்கெல்லாம் நான் விநியோகித்துக் கொண்டிருந்தேன். பச்சைநிற புடவையில் பளிச்சென்று வந்தாள் வினோ. நிலவு போன்று உருண்டை முகம். அதில் எப்போதும் நிரம்பி வழியும் புன்னகை நதி.   குள்ளமென்று சொல்ல முடியாது. நெடுநெடு உயரமும் இல்லை. பூசினார் போல் உடம்பு. குழந்தை பிறந்த பின்பு உடம்பு ஏறி இருக்கலாம். என்னை கடந்து செல்ல முயன்ற வினோவை வழிமறித்து கையில் இருந்த துண்டறிக்கைகளை கொடுத்தேன். அதோடு என் கடமையை முடித்திருக்கலாம். ஆனால் நான் அப்படி செய்யவில்லை. “மேடம்... நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க... உங்க உடம்பை குறைத்தால் தேவதை மாதிரி இருப்பீர்கள்....” இதை நான் வியாபார நோக்கோடு தான் சொன்னேன். இப்படி சொன்னாள் நண்பரின் யோகா நிலையத்திற்கு வர அவர்கள் சம்மதிக்கலாம் என்பது என் கற்பனை. ஆனால் இதற்கு முன் கடந்து சென்ற எந்த பெண்களிடமும் நான் இப்படி சொல்லவில்லையே... ஏன் இவளிடம் மட்டும் இப்படி சொன்னேன் என்றெல்லாம் யோசித்துக் கொண்டிருக்கையில் தன்னுடைய புன்முறுவலால் நான் சொன்னதில் தவறேதும் இல்லையென்று சொல்லி வினோ கடந்துவிட்டாள். 

அடுத்தடுத்த வாரங்களில் எதேச்சையாக பூங்காவில் பார்க்கையில் புன்னகை பரிமாற்றம் வேகமாகவே நடந்தது. அந்த பூங்காவின் அழகை போலவே, அங்கு சிரித்து விளையாடும் மழலைகளின் சிரிப்பின் பரிசுத்தத்தை போலவே எங்களின் நட்பு தொடரும் என்பதை நாங்கள் இருவருமே கூட நினைத்துப் பார்த்திருக்கவில்லை. ஆனால் நட்பு வளர்ந்தது. குழந்தைக்காக பூங்காவிற்கு வந்த வினோவும், நண்பனுக்கு உதவி செய்ய வந்த நானும் இப்போதெல்லாம் எங்களுக்காக, எங்கள் நட்பை வளர்ப்பதற்காக  வர தொடங்கி இருந்தோம். அடுத்தடுத்த வாரங்களில் செல்போன் எண்கள் பரிமாறி கொள்ளப்பட்டன. நட்பின் உரையாடல் தொடர்ந்தது. புளியோதரை முதல், புங்கமரத்தின் பூக்கள் வரை அந்த உரையாடலில் பேசிக்கொள்ளப்பட்டன. பரஸ்பரம் ஒருவரை ஒருவர் நம்பிக் கொண்டோம். வினோவிடம் என் காதலை பற்றியும்,  காதலி ப்ரியாவை பற்றியும் சொன்னேன். மனதார அவளும் வாழ்த்தினாள். 

மற்றுமொரு ஞாயிறு மாலை அது. அதே பூங்கா. குழந்தைகளின் குதூகலத்திற்கு கொஞ்சமும் குறைவில்லை. வினோவை முதல்முறையாக பார்த்த அதே புங்கமரத்திற்கு கீழ் நான் நின்று கொண்டிருந்தேன். அப்போதும் புங்கமரம் பூக்களை பொய்ந்து கொண்டிருந்தது. என் கையில் துண்டறிக்கைகள் இல்லை. வினோவை பார்க்க தான் நிற்கிறேன். இந்தமுறை வினோ தன் கணவரோடும், குழந்தையோடும் வருகிறாள். அவர்கள் மூவருமாக வருவது அவ்வளவு அழகாக இருந்தது. வழக்கம்போலவே வினோவின் முகத்தில் அவ்வளவு பிரகாசம். பனி மூட்டத்தை ஊடறுத்து பாயம் மஞ்சள் வெயில் போல அவ்வளவு பிரகாசம் அந்த முகத்தில். வினோ முகத்தில் இருக்கும் சந்தோஷ ரேகைகள் தான் அவளை மேலும், மேலும் அவளது அழகை கூட்டுகிறது. Made for Each Other ன்னு சொல்வாங்களே அந்த வார்த்தைக்கு உயிர் கொடுத்துக் கொண்டு மூவருமாக நடந்து வருவது அவ்வளவு அழகு. தன் கணவர் குழந்தையோடு வினோ எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாள் என்பதற்கு கட்டுடைத்து வெளியேறும் அணைநீர்போல... எப்போதும் வழிந்தோடி கொண்டிருக்கும் அந்த புன்னைகை நதியே சாட்சி. பூங்காவில் இருந்து வெளியேற எத்தனிக்கையில் என் முன்னாள் வினோ. அந்த நிமிடம் என் மொத்த சரீரத்திலும் பரபரப்பு தொற்றிக் கொண்டது. வழக்கமான புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டு நகர நினைக்கையில் தான் அவள் சொன்னாள்... அவள் சொன்னது இதுதான் “ஒரு இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து நான் பிறந்திருக்கலாம் அல்லது ஒரு ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாம் சந்தித்திருக்கலாம்” எந்த பதிலுமின்றி வலுக்கட்டாயமாக அங்கிருந்து நகர்ந்து கொண்டேன். எந்த பதிலும் இன்றி அவன் நகர்ந்து சென்றதை அவள் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை, விரும்பவும் இல்லை...

அவள் சொன்னதில் தவறேதும் இல்லை. எனக்கும் அவளை பிடித்திருக்கிறது தான். ஆனால் அந்த எண்ணம் அதற்கு மேல் வளர்வதை நாங்கள் இருவருமே விரும்பவில்லை. அதனால் தான் அந்த எண்ணத்தை அங்கேயே கிள்ளி எறிந்துவிட்டு கிளம்பினோம். அன்றிரவு எனக்கொரு குறுஞ்செய்தியை வினோ அனுப்பினாள். “உன் மௌனத்தின் மொழியறிந்தேன். நீ அன்பானவன், உன்னோடு உரையாடுகையிலும், உன்னருகில் நிற்கையிலும் நான் அன்பின் அரவணைப்பில் ஆகாயத்தில் மிதக்கிறேன். எத்தனை பெரிய சாகசத்தையும் செய்யும் வல்லமையை, உன் அன்பு எனக்கு கொடுக்கிறது. வானத்தை எட்டி உதைக்கும் சக்தி அது. நீ பரிசுத்தமானவன்...”

அதற்கடுத்த நாள் எங்கள் உறவை, நட்பின் புனிதத்தை, அன்பின் அழகை உரசி பார்க்கும் சம்பவம் ஒன்று நடக்கப் போகிறது என்பதை நாங்கள் அறிந்திருக்கவே இல்லை. அது விரும்பத்தகாத அவதூறு. கெட்டுதட்டிப் போன சமூகத்தில் புழுத்துப் போய் கிடக்கும் நோய்.. அது அவதூறாக இருந்தாலும் கூட, கொடும் நோயாக இருந்தாலும் கூட, அந்த நிகழ்வு தான், என் காதல் மனைவி, என்னருகில் இருக்கும் போதும், கனவை மீறி வினோவை நினைக்க தூண்டுகிறது...

வினோவின் தோழி கீதா செய்த இழிவான காரியத்தை நாங்கள் விரும்பவில்லை. அவள் இப்படி ஒரு துரோகத்தை செய்வாள் என்று கனவில் கூட நினைத்து பார்க்கவில்லை நாங்கள். வினோவுக்கும், எனக்குமான நட்பை கீதா நன்கு அறிவாள். மறைத்து, மறைத்து பேசவேண்டிய அளவுக்கு எங்களுக்கும் எந்த ரகசியமும் இல்லை. நானும், வினோவும் பரிமாறிக் கொள்ளும் குறுஞ்செய்திகள் கீதாவுக்கு நன்றாக தெரியும். எங்கள் உறவு குறித்து எந்த ரகசியத்தையும், கீதாவிடம் வினோ மறைத்ததே கிடையாது. வினோவுக்கு கவிதை எழுதும் அபாரத் திறன் இருந்தது. அவ்வப்போது சில தலைப்புகளை கொடுத்து, நான் கவிதை எழுதி வாங்குவேன். வினோ பெயரில் கவிதை தொகுப்பு ஒன்று வெளியிடலாம் என்பது என் திட்டம். வினோவுக்கும், கீதாவுக்கும் ஏற்பட்ட முரண், நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து கொண்டே வந்திருப்பது எனக்கு தெரியாது. அதைப்பற்றி என்னிடம் எதுவும் வினோ பகிர்ந்து கொண்டதே இல்லை. யாரைப் பற்றியும், மற்றவர்களிடம் குறை கூறும் பழக்கம் வினோக்கு இருந்ததில்லை. அவர்களின் சண்டை முற்றிய நிலையில் தான் இப்படி ஒரு இழிவான துரோக செயலை கீதா செய்துவிட்டாள். எங்கள் நட்பை, கொச்சைப்படுத்தி, வினோவின் கணவரிடம் போட்டுக் கொடுத்துவிட்டாள்.  நல்லெண்ணத்தில் கவிதை பெற்ற என் முயற்சியை, கொச்சைப்படுத்தி, வினோ என்னை ஆத்மார்த்தமாக காதலித்து என்னை வர்ணிப்பதாக கூறிவிட்டாள். பரிசுத்தமான எங்கள் நட்பை, கள்ளத் தொடர்பாக கீதா வர்ணித்த போதும், மிக நிதானமாக அந்த பிரச்சனையை கையாண்டாள் வினோ. தன் கணவன் முன்னாள், தன் ஒழுக்கம் கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட்ட போதும், என் மீது எந்த களங்கமும் படிந்துவிடக் கூடாது என்பதில் மிகுந்த அக்கறையோடு இருந்தாள். நான் விரக்தி அடைந்துவிடக்கூடாது என்பதிலும் அவ்வளவு அக்கறையோடு, மற்றொரு தோழி மூலம் என்னை ஆற்றுப் படுத்திக் கொண்டே இருந்த என் வினோவின் அன்புக்கு ஈடாக சொல்ல, இந்த உலகில் எதுவுமே இல்லை. அவளின் அன்பு, மழைத்துளியை போல பரிசுத்தமானது. அதை உரசி பார்க்க இயலாது, உணர்ந்து தான் பார்க்க வேண்டும்.

நானும் வினோவின் கணவரிடம் பேசினேன். தன் மனைவியை நான் ஆத்மார்த்தமாக நம்புவதாக அவர் சொன்னார். தகுதி இல்லாதவர்கள் எல்லாம், என் மனைவியின் தரத்தை பற்றி பேசும் நிலை வந்துவிட்டதே என அவர் வருந்தினாரே ஒழிய, வினோ மீது அவருக்கு எந்த கோபமும் இல்லை. ஆனாலும் வினோ என்னோடு பேசுவதற்கு விருப்பமாக, என்னோடு நட்பு பழக ஆர்வமாக இருந்தாள் என்பது ஆச்சரியம். அன்று நான் முடிவுக்கு வந்தேன். தீர்க்கமாக யோசித்து எடுத்த முடிவுதான் அது. இந்த முடிவை வினோவிடம் கூறவும் இல்லை. என் நாட்குறிப்பில் இப்படி எழுதினேன்...                                                     

விலகி கொள்வது என்பது

எப்போதும்

வெறுத்து ஒதுங்குவதாக

இருப்பதில்லை ..!

ஏதோதோ காரணம் கூறி, வினோவோடு என் நட்பை குறைத்துக் கொண்டே வர தீர்மானித்தேன். ஒரு பேரிடியை, தலையில் வாங்கி எந்த சேதாரமும் இன்றி மீண்டு வந்த உணர்வை இரண்டு மூன்று நாட்கள் கழித்து உணர்ந்தேன். கீதாவின் துரோகத்தில் குற்ற உணர்வற்று நான் குணமடைய முழுக்க முழுக்க வினோவே காரணம். என்மீது அவள் கொண்டிருந்த எதிர்பார்ப்பற்ற அன்பும், சலனமற்ற நம்பிக்கையுமே என்னை மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து நிற்க வைத்திருக்கிறது. இப்படி ஒரு இக்கட்டான நிலையில் கூட, எந்த சூழலிலும் என் வாழ்க்கை கெட்டுப் போய்விடக்கூடாது, நான் களங்கப்பட்டுவிடக்கூடாது என்று அக்கறையோடு என்மீது அன்பு செலுத்திய வினோ, இப்போது என் மனதில் இமயமாய் எழுந்து நிற்கிறாள். முன்னை விட ஆயிரம் மடங்கு வினோவை நேசிக்கிறேன்.  இது காதலை கடந்தது, இந்த அன்பு உடலை விரும்பாதது.  ஆத்மார்த்தமான  நம்பிக்கை, எதிர்பார்ப்பற்ற அன்பு, சலனமற்ற நட்பு இதுதான் வினோ குறித்து என் மனதில் வரையப்பட்டிருக்கும் ஓவியம். இதை எப்போதும் அழித்துவிட முடியாது.  எங்கள் உறவின் அடிப்படை அன்பு மட்டும் தான்... நம்பிக்கை மட்டும் தான்... நட்பு மட்டும் அதை தாண்டி எதையும் எங்களால் யோசித்துக் கூட பார்க்க இயலாது...  மிக சாதரணமாக துவங்கிய நட்பு, இவ்வளவு தீவிரமாக, ஆத்மார்த்தமாக, அன்னியோன்மாக நெருக்கி சொல்லவேண்டுமானால் பரிசுத்தமாக பயணிக்கிறது. நினைக்கும் போதெல்லாம் என் மனதில் இனம் புரியாத பூரிப்பு பூத்துக் குலுங்குகிறது.     நான்கு நாட்கள் கழித்து வினோவிடம் இருந்து குறுஞ்செய்தி இப்படி வந்தது ...

“ஆளுயர நான் வளர்ந்து நின்றாலும்

அடிசறுக்கி வீழ்ந்து தொலைந்தாலும்

அது உன் அன்பினால் மட்டுமே”

     

இதுதான் எனக்கும் வினோவுக்குமான தொடர்பு.   வினோவின் நினைவுகளில் இருந்து மீண்ட கணேஷ், ப்ரியாவின் நினைவுகள் ஆக்கிரமித்துக் கொள்கின்றன...

எனக்கும் பிரியாவுக்கும் திருமணம் நடப்பதற்கு ஓராண்டிற்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வொன்று மனதில் மீண்டும் உயிர்பெறுகிறது. அன்றைக்கு ரகுவை பற்றி ப்ரியா சொன்னபோது நான் எப்படி நடந்து கொண்டேன்? நினைவுக்கூட்டில் இருந்து குதித்தோடி முன் நிற்கிறது அந்த நாள். அன்று நான் ப்ரியாவிடம் நடந்துகொண்டது அநாகரித்தின் உச்சமாக இருக்ககூடும். வினோவின் நட்பை, அந்த நட்பின் சுவடுகளை நான் தடவி பார்ப்பது போன்ற எந்த வாய்ப்பையும் நான் ப்ரியாவுக்கு கொடுக்கவில்லை. பெரும்பாலும் இந்திய சமூக சூழலில் திருமணத்திற்கு பின் பெண்களின் மலரும் நினைவுகள் மௌனங்களால் இட்டு நிரப்பபடுவதாகவே இருக்கின்றன என்பதை முதல்முறையாய் உணர்ந்தேன். திருமணத்திற்கு முன், நான் யாராலும் காதலிக்கப்படவில்லை என்று சொல்லவைக்க இந்த சமூகம் செய்யும் பெரும் பிரயத்தனங்களை முதல்முறையாக வெறுக்கிறேன். யாரும் நேசிக்கப்படாத ஒருத்தியை மணந்து கொள்ளவே எல்லா ஆண்களும் விரும்புகிறார்கள் என்கிற ஆணாதிக்கம் கண்ணெதிரில் தெரிகிறது.

ரகு, ப்ரியாவோடு பணிபுரிந்தவன். ஒரே இடத்தில் பணி புரிந்ததால் இருவருக்குள்ளும் நட்பு ஏற்பட்டதில் எந்த விசித்திரமும் இல்லை. ப்ரியாவை காதலிக்க விரும்பிய ரகுவும் ஆகப்பெரிய குற்றவாளி அல்ல. அந்த நட்பு, விபரீதத்தை நோக்கி நகர்வதை கண்டு ப்ரியா விலகி, அவனுடனான எல்லா தொடர்புகளையும் அறுத்துக் கொண்டு ஓடிவந்ததும் மெச்சத்தக்க ஒன்றுதான். அதை தன்னிடம் மறைத்ததற்காக, ப்ரியாவிற்கு நான் கொடுத்த தண்டனையும், வசவுகளும், அநாகரிகத்தின் உச்சமா? பொறாமையின் எச்சமா? இந்த சமூகம் கற்றுக் கொடுத்த ஆணாதிக்கத்தின்  சொச்சமா? என்பதையெல்லாம் அன்று அறிந்தான்  இல்லை... அன்று ப்ரியாவின் கண்களில் வழிந்தோடிய நதி, ஒருநாள் என்னையும் நனைக்ககூடும் என்பதையும் அவதானிக்கவில்லை. அன்றைக்கு ப்ரியாவின் கண்களில் வழிந்தோடுய கண்ணீரில், பரிசுத்தமான அவளின் அன்பை கண்டெடுக்கும் ஆர்வமில்லாமல் ஆணாதிக்க திமிரில் நின்றுகொண்டிருந்தேன். அவுளுடனான உறவுகளை அறுத்துக் கொள்வதே சாலச் சிறந்ததென்று எண்ணியிருந்தேன். தொடர்ந்து பயணித்தால் சந்தேகப் பேய் சாகடிக்குமே என்று அஞ்சினேன். உருண்டோடிய நாட்களில், பிரிந்தோடிய நினைவுகளை, எங்கிருந்தோ பறந்துவந்த ஆலமரத்தின் பழுத்த சருகொன்று இணைத்து வைத்தது. ஆசீர்வதித்து வழிகாட்டியது. இன்றைக்கு வாழ்க்கை வண்ண வண்ண பட்டாம்பூச்சிகள் பறக்கும் பூந்தோட்டமாய் மாறி நிற்கிறது...

வினோ பற்றி ப்ரியாவுக்கு தெரிந்தால், நான் அவளுக்கு கொடுத்த தண்டனைகளை, அவளும் எனக்கு கொடுக்ககூடும். அப்படி ஒன்று நடந்துவிடக்கூடாது. ப்ரியாவிடம் மானசீக மன்னிப்பை கேட்க நான் தயார். அவள் என்னை மன்னித்துவிடுவாள். நிச்சயமாக என்னைபோல மோசமானவள் அல்ல என் ப்ரியா. அவளுக்கு மனிதர்களை மதிக்க தெரியும். அவர்களின் உணர்வுகளை நேசிக்க தெரிந்தவள். ஆனால் நான்??? எனக்கேன் என்மீது கோபம் வரவில்லை? நான் இவ்வளவு பெரிய சுலநலவாதியாக இருப்பேன் என்று எனக்கேன் முன்கூட்டியே தெரியாமல் போனது?? என்று புலம்பி கொண்டிருக்கையில் ஷவரில் இருந்து வழிந்துவந்த தண்ணீர்கள் நின்று போயிருந்தன. டேங்கில் தண்ணீர் காலியாகி இருக்கலாம்.

நிகழ்காலத்திற்கு திரும்பிய கணேஷ்... ஈரத் தலையோடு வெளியேறி வருகிறான். நேர் எதிரில் இருந்த டைனிங் டேபிளில் அவள் குடித்த காபி கோப்பை பிடித்திருந்த ஒரு வெள்ளைக் காகிதம் சுதந்திரத்திற்காக போராடிக் கொண்டிருக்கிறது. அதனருகில் சென்று கையில் தொட்டு எடுத்து படிக்கிறான்....

கணேஷ்...!

நான் உன்னை நோகடித்திருந்தால்

என்னை மன்னித்து விடு ...

மன்னித்துவிட்டால்

நேராக வந்து என்னை முத்தமிடு ..!

என்னை மன்னிக்க வேண்டியவள், என்னிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறாள். இதற்கு பெயர் என்னவென்று தெரியவில்லை. அங்கிருந்து நேராக படுக்கைக்கு செல்கிறான். புத்தம் புதிய சம்மங்கி பூ, வாடிக் கிடப்பதை போல கிடக்கிறாள். அவள் காலருகில் அமரவேண்டுமாய் தோன்றுகிறது. அமர்ந்து கொண்டான். இவன் தலையில் இருந்து வழிந்த நீரோடு, அவனை பரிசுத்தமாக்கி இருந்த கண்ணீர்த் துளிகளும், அவள் பூப்பாதத்தில் பட்டு, நினைவு திரும்பி இவனை பார்க்கிறாள். இருவருக்குள்ளும் வார்த்தைகள் இல்லை... நீண்ட மௌனம். எல்லா மவுனங்களும் நம்மை ஆத்திரமூட்டுவதில்லை  என்கிற உண்மை அப்போது தான் இவனுக்கு புரிகிறது. அந்த மௌனத்தின் முதல் எழுத்தை, அன்பெனும் உளியால் உடைத்து.. அவளை பூப்பாதங்களை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்டே கேட்கிறான்...

என்னை மன்னிப்பாயா?...

எதற்கென்ற அவளின் கண் பார்வைக்கு... எல்லாவற்றிற்கும் என்று பதில் சொல்கிறான்...

“மரணத்தால் கூட நம்மை பிரிக்க முடியாது” என்று கரம் நீட்டிய அவளின் கைகளை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டே “ஆம்... மரணத்தாலும் கூட” என்றுகூறி அணைத்துக் கொள்கிறான்....

-    தமிழன் வேலு